Σήμερα οι πολυεθνικές αλυσίδες προσφέρουν φθηνά έπιπλα και θεωρούνται πλέον «η αιτία της καταστροφής»
Πριν από 30 ή 40 χρόνια ο όρος «εισαγόµενο έπιπλο» ήταν σχεδόν άγνωστος στην ελληνική αγορά, αφού τα έπιπλα που είχε ανάγκη...
ένα νοικοκυριό κατασκευάζονταν από µικρές ή µεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις και ακολουθούσαν λίγο-πολύ παρόµοιες φόρµες, αισθητική, υλικά και κόστος. Η εισαγωγή επίπλων από το εξωτερικό ήταν προνόµιο κάποιων ελαχίστων µε ιδιαίτερο µεράκι και πολλά χρήµατα. Πάντως, από την παλιά εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του ντόπιου βιοτέχνη ως τη σηµερινή εικόνα της επέλασης του φθηνού εισαγόµενου ντιζάιν στην ελληνική αγορά επίπλου, η αλλαγή έγινε µε πολύ αργά βήµατα, µε τουλάχιστον 10-15 χρόνια από στάδιο σε στάδιο. Από τον «επιπλοποιό της γειτονιάς» της δεκαετίας του ’70 ως το άνοιγµα των ευρωπαϊκών εµπορικών συνόρων και την πορεία προς την εποχή του «Λάκη του εισαγόµενου», που µε τη βοήθεια του καταναλωτισµού και της ξενοµανίας έφερε και το ιταλικό ντιζάιν στα σαλόνια των «µοντέρνων» της εποχής, η αλλαγή δεν ήλθε ούτε ξαφνικά ούτε και χωρίς προειδοποίηση.
Οι πολυεθνικές αλυσίδες που προσφέρουν φθηνά εισαγόµενα έπιπλα και θεωρούνται πλέον «η αιτία της καταστροφής» από κάποιους παλιούς βιοτέχνες που βλέπουν τη δουλειά τους να µειώνεται συνεχώς δραστηριοποιούνται ήδη πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Υπενθυµίζουµε ότι το Praktiker κλείνει 20 χρόνια στη χώρα µας, ενώ αντίστοιχα πάνε δέκα χρόνια από την ηµέρα που άνοιξε το πρώτο κατάστηµα ΙΚΕΑ στη Θεσσαλονίκη και επτά από το επόµενο στην περιοχή του αεροδροµίου στην Αθήνα.
Πάντως είναι αλήθεια ότι ο κλάδος χτυπήθηκε µε αυξηµένη σφοδρότητα από την οικονοµική κρίση, αφού το έπιπλο αναγκαστικά πληρώνει διπλό τίµηµα: πέρα από τη µείωση της άµεσης αγοραστικής δύναµης των καταναλωτών που αναβάλλει ή µαταιώνει ανακαινίσεις ή αναβαθµίσεις σπιτιών, ο κλάδος πληρώνει το επιπλέον έµµεσο τίµηµα από τη στάση της οικοδοµής, που σταµάτησε πλέον να τροφοδοτεί την αγορά µε νέα σπίτια προς επίπλωση.
Πηγη:tovima.gr
Πριν από 30 ή 40 χρόνια ο όρος «εισαγόµενο έπιπλο» ήταν σχεδόν άγνωστος στην ελληνική αγορά, αφού τα έπιπλα που είχε ανάγκη...
ένα νοικοκυριό κατασκευάζονταν από µικρές ή µεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις και ακολουθούσαν λίγο-πολύ παρόµοιες φόρµες, αισθητική, υλικά και κόστος. Η εισαγωγή επίπλων από το εξωτερικό ήταν προνόµιο κάποιων ελαχίστων µε ιδιαίτερο µεράκι και πολλά χρήµατα. Πάντως, από την παλιά εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του ντόπιου βιοτέχνη ως τη σηµερινή εικόνα της επέλασης του φθηνού εισαγόµενου ντιζάιν στην ελληνική αγορά επίπλου, η αλλαγή έγινε µε πολύ αργά βήµατα, µε τουλάχιστον 10-15 χρόνια από στάδιο σε στάδιο. Από τον «επιπλοποιό της γειτονιάς» της δεκαετίας του ’70 ως το άνοιγµα των ευρωπαϊκών εµπορικών συνόρων και την πορεία προς την εποχή του «Λάκη του εισαγόµενου», που µε τη βοήθεια του καταναλωτισµού και της ξενοµανίας έφερε και το ιταλικό ντιζάιν στα σαλόνια των «µοντέρνων» της εποχής, η αλλαγή δεν ήλθε ούτε ξαφνικά ούτε και χωρίς προειδοποίηση.
Οι πολυεθνικές αλυσίδες που προσφέρουν φθηνά εισαγόµενα έπιπλα και θεωρούνται πλέον «η αιτία της καταστροφής» από κάποιους παλιούς βιοτέχνες που βλέπουν τη δουλειά τους να µειώνεται συνεχώς δραστηριοποιούνται ήδη πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Υπενθυµίζουµε ότι το Praktiker κλείνει 20 χρόνια στη χώρα µας, ενώ αντίστοιχα πάνε δέκα χρόνια από την ηµέρα που άνοιξε το πρώτο κατάστηµα ΙΚΕΑ στη Θεσσαλονίκη και επτά από το επόµενο στην περιοχή του αεροδροµίου στην Αθήνα.
Πάντως είναι αλήθεια ότι ο κλάδος χτυπήθηκε µε αυξηµένη σφοδρότητα από την οικονοµική κρίση, αφού το έπιπλο αναγκαστικά πληρώνει διπλό τίµηµα: πέρα από τη µείωση της άµεσης αγοραστικής δύναµης των καταναλωτών που αναβάλλει ή µαταιώνει ανακαινίσεις ή αναβαθµίσεις σπιτιών, ο κλάδος πληρώνει το επιπλέον έµµεσο τίµηµα από τη στάση της οικοδοµής, που σταµάτησε πλέον να τροφοδοτεί την αγορά µε νέα σπίτια προς επίπλωση.
Πηγη:tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου