Εκατοντάδες ορθόδοξοι προσκυνητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό βρέθηκαν χθες το βράδυ στον τάφο του μακαριστού Γέροντα Παϊσίου, στην Ιερά Μονή του...
Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Αγίου Αρσενίου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, εκεί που ετάφη ο Γέροντας στις 12 Ιουλίου 1994.

Την αγρυπνία παρακολουθήσαν νέοι και γέροι, παιδιά και έφηβοι, αδιαφορώντας για την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή.

«Τέσσερες ώρες περίπου περίμενα για να προσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα… Κάθε φορά που έρχομαι με βοηθάει πολύ… Σήμερα που όλος ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα, παίρνουμε δύναμη από την πίστη μας» - λέει η Ελένη Κ. από την Φλώρινα.

Η επιχειρηματίας Ναταλία Πασκάλ, μαζί με την 25χρονη κόρη της Αλίνα, ήρθαν για προσκύνημα από το Κίεβο της Ουκρανίας.

«Στη Ρωσία και την Ουκρανία ο Παίσιος είναι ένας από τους αγαπημένους πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βιβλία αφιερωμένα στο έργο και στις προφητείες του, έχουν μεταφραστεί στη ρωσική γλώσσα» - λέει η Ναταλία, μιλώντας στο ΑΜΠΕ.

"Εάν περισσότεροι άνθρωποι επισκεπτόταν τα μοναστήρια και είχαν μια πνευματική σχέση με τους μοναχούς, πολλά από τα ψυχιατρεία θα κλείνανε" - έλεγε κάποτε ο γέροντας Παΐσιος για το Άγιον Όρος.

Σήμερα η μονή του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγο, όπου βρίσκεται ο τάφος του, λειτουργεί ως «πνευματικό νοσοκομείο», ένα θεραπευτικό κέντρο και πνευματική όαση στην έρημο του αθεϊσμού, την απώλεια και την τρέλα, ειδικά την περίοδο που διανύουμε» - λέει ο Κωνσταντίνος Π., και μαρτυρά ότι ο γέροντας θεράπευσε το παιδί του από μια σοβαρή ασθένεια.

«Μόνο από τα αυτοκίνητα που πάρκαραν βλέπω πως φέτος έχουμε τετραπλάσιο κόσμο στο μοναστήρι σε σχέση με πέρσι» - λέει ο φύλακας του πάρκινγκ. Ήρθαν πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι. Φαίνεται πως στους Έλληνες απέμεινε μόνο η ελπίδα και η πίστη στο γέροντα Παίσιο…"

Ο μοναχός Παίσιος έλεγε: «Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες εποχές που πέρασε ποτέ η χώρα μας ... Δυστυχώς, καλούμαστε να επιβιώσουμε μέσα από καταστάσεις που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, τόσο ψυχοφθόρες που το αποτέλεσμα όλων αυτών των σκληρών δοκιμασιών των Ελλήνων είναι συχνά η κατάθλιψη, η απομόνωση και οι αυτοκτονίες. Ωστόσο, μέσα από κάθε δυσκολία πρέπει όλοι να θυμόμαστε πάντα πως, κάθε φορά προκύπτει κάτι νέο, γεννιέται κάτι πιο δυνατό και πιο ελπιδοφόρο αρκεί να μην ξεχνάμε τη βασικότερη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό: Οι θυσίες μας, οι κόποι μας, ανυψώνουν την ανθρωπιά μας και η ανθρωπιά μας και μόνο μπορεί να μας οδηγήσει στην άκρη του σκοτεινού αυτού τούνελ που διαβαίνουμε. Πώς είναι δυνατόν να προστατεύσουμε την ανθρωπιά μας; Επενδύοντας στην καρδιά μας... Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι σε συναισθήματα, έχουμε ακόμη αντοχή διότι φυλάμε καλά την καρδιά μας».