«Ο λαός των Γραικών είναι ατίθασος και δύσκολος. Γι αυτό πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί…» Χένρυ Κίσινγκερ.«Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ” αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους» Φρειδερίκος Νίτσε (Η Γέννηση της Τραγωδίας, κεφ. 15), 1872.
«Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν λαός μικρόψυχος…»Λόρδος Λοντόντερυ.
Συμμόρφωση λοιπόν ή Αφανισμός είναι οι δύο επιλογές που έχει φαινομενικά ο Ελληνισμός, σύμφωνα με «κάποιους» που «τρέφουν» τέτοιου είδους ευσεβείς πόθους.
Οι Έλληνες πέραν των επιστημονικών, φιλοσοφικών, μεταφυσικών και άλλων ανακαλύψεων διέθεταν και ένα πολύ συγκεκριμένο αλλά ταυτόχρονα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό· δεν έσκυβαν ποτέ μα ποτέ το κεφάλι.
Όπως ανέφερε και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ στην ομιλία της στην Πνύκα το 1995, «Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητά τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μην δέχονται την απόλυτη εξουσία».
Το εν λόγω χαρακτηριστικό απαντά από τα αρχαία χρόνια. Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος στο έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης» τονίζει πως ο Προμηθέας, που συμβολίζει τον Ελληνισμό, ποτέ δεν πρέπει να κάμπτει τα γόνατα «ὀρθοστάδην… οὐ κάμπτων γόνυ». Αλλά και οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν «άνανδρες και ανελεύθερες» τέτοιου είδους συμπεριφορές. (Ιάμβλιχος, Πυθαγορικός Βίος). Από την άλλη, στην Ανατολή η γονυκλισία ήταν πολύ σύνηθες φαινόμενο. Προσκυνούσαν τους βασιλείς ως θεούς, συνήθεια που υιοθέτησαν αργότερα και οι Ρωμαίοι.
Ιστορικό έχει μείνει το τέχνασμα του Θεμιστοκλή, ο οποίος, καταδιωκόμενος από τους Έλληνες και αναγκασμένος να καταφύγει στον Μέγα Βασιλέα, κλήθηκε να τον προσκυνήσει, γιατί διαφορετικά ήταν αδύνατον να τον ακούσει. Άλλωστε ο Πέρσης αξιωματούχος Αρτάβανος τον είχε προειδοποιήσει: «…Ὑμᾶς ελευθερίαν μάλιστα θαυμάζειν και ισότητα… ἡμῖν δὲ βασιλέα προσκυνεῖν ὡς εἰκόνα θεοῦ». Έτσι ο μεγάλος αυτός στρατηγός, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, έριξε το δαχτυλίδι του κάτω, ώστε ο Πέρσης βασιλιάς να θεωρήσει πως τον προσκύνησε (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι).
Όταν επίσης ζητήθηκε από τους Σπαρτιάτες να δώσουν «γῆν και ὓδωρ» ως ένδειξη υποταγής, τότε εκείνοι έριξαν τους Πέρσες απεσταλμένους σε ένα πηγάδι. Επειδή όμως οι πρέσβεις θεωρούνταν πρόσωπα απαραβίαστα, αποφάσισαν να πληρώσουν το αντίστοιχο τίμημα στον Ξέρξη, στέλνοντάς του δύο απεσταλμένους εθελοντές να τους σκοτώσει. Ο Σπερθιής και ο Βούλις προσφέρθηκαν, πήγαν στον Πέρση βασιλιά και του δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά: «Ήρθαμε για να μας σκοτώσετε, όχι για να προσκυνήσουμε» (Ηροδότου Ιστορία Ζ’ 136).
Οι Έλληνες ήταν από την φύση τους άνθρωποι ελεύθεροι, κάτι που πιστοποιεί και η άρνηση του Ιπποκράτη, σύμφωνα με τον Στοβαίο, να πάει ως γιατρός στην περσική αυλή, γιατί όπως είπε δεν του χρειάζεται καλό αφεντικό «οὐ δέομαι χρηστοῦ δεσπότου». Αλλά και τα λόγια του Αθανάσιου Σταργείτη στο έργο Ωγυγίαν, όπου αναφέρει: «Οἱ Ἓλληνες, ἐλεύθεροι ὂντες, δεν ἒκλιναν ποτὲ τὰ γόνατα οὒτε τὸν αὐχένα εἰς ἂγαλμα, οὒτε εἰς βωμὸν ἀνθρώπου».
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη μελέτη μας, οι Έλληνες μένουν ίδιοι ως προς τις συνήθειες και τις αξίες τους
Έτσι λοιπόν και ο μεγάλος Κολοκοτρώνης αργότερα, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στα «Απομνημονεύματά» του, επειδή οι προσκυνημένημένοι έκαναν ζημιά στον απελευθερωτικό αγώνα, φώναξε: «η πατρίς κινδυνεύει από το προσκύνημα! Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»! Αλλά και στον ίδιο τον Ιμπραήμ απάντησε: «όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν». Ανάλογη απάντηση έδωσε και ο Καραϊσκάκης στον Κιουταχή.
Άλλωστε και τα δημοτικά τραγούδια, που ύμνησαν τους κλέφτες και τους αρματωλούς, αποδεικνύουν πόσο βαθιά χαραγμένο στην ελληνική ψυχή και το ελληνικό πνεύμα ήταν το ανυπόταχτον… «Όσο είν’ ο κλέφτης ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει. Κι αν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι. Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους. Να κάνουν πήχη το φτερό και πιθαμή το νύχι». «-Προσκύνα Διάκο τον Πασά, προσκύνα τον Βεζύρη. –Όσο είναι ο Διάκος ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει». «-Μάρκο μου πάρε τα κλειδιά κι έλα να προσκυνήσεις. –Μένα με λένε Μπότσαρη, μένα με λένε Μάρκο, ποτέ μου δεν προσκύνησα κι ούτε θα προσκυνήσω».
Την «ιδιαιτερότητα» αυτή των Ελλήνων αναγνώριζαν και οι ίδιοι οι Τούρκοι.. Όπως γράφει σε επιστολή προς τον γιο του ο Σουλτάνος Σελίμ Β’ το 1572: «Παιδί μου ο θεός εβοήθησε και ενίκησα και πήρα την Κύπρο, τους άπιστους ανθρώπους, όπου δεν με επροσκενούσαν».
Ο Ιωάννης Κακριδής ακόμη αναφέρει χαρακτηριστικά: «Στα Λαηνά του Σουφλιού είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μίαν από αυτές παρίστανε έναν Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν τον ρώτησαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε: “Γιατί είναι Έλληνας”» (Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ).
Αλλά μέχρι και λίγα χρόνια πριν, η μητέρα του ήρωα Αυξεντίου που κάηκε ζωντανός από τους Άγγλους, δήλωσε: «Κάλλιο μια χούφτα χώμα ο λεβέντης μου, παρά γονατισμένος».
Ας κλείσουμε με το ποίημα του Α. Ανδρέου «Δεν προσκυνώ Αγαρηνό. Κρατάω απ’ τον Όμηρο εγώ. Είμαι του Τεύκρου αγγόνι και του Κολοκοτρώνη. Παιδί του Μακρυγιάννη δεν με νικούν βαρβάροι…».
Αυτό ας έχουμε όλοι μες στην καρδιά και το μυαλό μας και τότε θα βρούμε την δύναμη να σηκώσουμε το κεφάλι, να κοιτάξουμε ψηλά, να πάρουμε βαθιά ανάσα και να σταθούμε όρθιοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους πάντες και τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου